|
اثربخشی آموزش اخلاق خویشتن داری بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان
|
| محسن شاکری*، کاظم برزگر بفروئی، علیرضا محمدی |
|
|
|
چکیده: (2372 مشاهده) |
زمینه: یکی از شرایطی که برای ایجاد و حفظ رابطه اجتماعی رضایت بخش لازم است، توانایی تنظیم و کنترل رفتار فرد به طرقی است که نیازها و احساسات دیگران را در نظر بگیرد و به هنگام خشم بتواند به کسی آسیب نرساند و خود را کنترل کند، که به آن خویشتن‌داری می‌گویند. هدف کلی این پژوهش عبارت بود از تعیین اثربخشی آموزش اخلاق خویشتن‌داری بر کاهش پرخاشگری دانش‌آموزان پسر دوره اول متوسطه ناحیه دو شهر یزد.
روش: روش پژوهش، روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری آن را کلیه دانش‌آموزان پسر متوسطه دوره‌ی اول آموزش و پرورش شهر یزد در سال تحصیلی96-95 تشکیل می دادند. تعداد 30 نفر از این دانش آموزان انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزار این پژوهش پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود. در نهایت داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که دو گروه آزمایش و گواه از لحاظ نمرات همه ابعاد پرخاشگری (فیزیکی، کلامی، خشم و خصومت) دارای تفاوت معنی‌داری بودند و آموزش اخلاق خویشتن‌داری بر کاهش پرخاشگری دانش‌آموزان تاثیر گذار بوده است.
نتیجهگیری: در یک جمع‌بندی کلی می توان گفت با توجه به میزان شیوع بالای پرخاشگری در میان دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه که در سن نوجوانی به سر می برند، آموزش اخلاق خویشتن‌داری می تواند راه کار مداخله ای مناسبی برای کاهش پرخاشگری آنان باشد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: اثربخشی آموزش، اخلاق خویشتن داری، پرخاشگری |
|
|
متن کامل [PDF 881 kb]
(991 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1398/6/19 | پذیرش: 1398/6/19 | انتشار: 1398/6/19
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
