1- دانش آموختۀ کارشناس ارشد ، گروه علوم تربیتی، دانشگاه یزد، یزد، ایران. 2- دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه یزد، یزد، ایران. ، shakerimohsen@yazd.ac.ir 3- دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه یزد، یزد، ایران. 4- دانشجوی دکترای روانشناسی تربیتی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران.
چکیده: (6 مشاهده)
زمینه: هوش اخلاقی یکی از ابعاد هوش است که می‌تواند چارچوبی برای عملکرد صحیح انسان فراهم آورد. تربیت هوش اخلاقی، یکی از مؤلفه‌های مهم تربیت کودک است که می‌تواند به رشد فردی و اجتماعی کودکان کمک کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش هوش اخلاقی بر تفکر مراقبتی و شفقت به خود دانشآموزان انجام شد. روش: روش پژوهش، آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر یزد در سال تحصیلی 1403-1402 بود. نمونه شامل 52 دانش آموز پایه ششم بود که به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (26 نفر) و کنترل (26 نفر) گماشته شدند. بسته آموزش هوش اخلاقی مبتنی بر نظر بوربا (2005)، طی 11 جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد. جهت گردآوری داده ها از دو پرسش‌نامه تفکر مراقبتی هدایتی (1396) و پرسش‌نامه شفقت به خود نف (2003) استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از روش تحلیل کواریانس چندمتغیره و به کمک نرما فزار SPSS نسخه 25 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آزمون مانکوا نشان داد آموزش هوش اخلاقی بر بهبود تفکر مراقبتی (68/0) و شفقت به خود (52/0) در دانشآموزان پایه ششم تأثیر مثبت و معناداری در سطح 01/0 دارد. نتیجه گیری: با توجه به این که هوش اخلاقی اکتسابی است؛در نظام آموزش و پرورش، مشاوران تحصیلی، معلمان و مربیان می توانند با بهره گیری از آموزش هوش اخلاقی، به ارتقاء تفکر مراقبتی و شفقت به خود در دانش آموزان کمک کنند.
Zarezade M, Shakeri M, Barzegar Bafrooei K, Estabraghi M. Investigate the Effectiveness of Moral Intelligence Training on Caring Thinking and Self-Compassion among Students. Ethics in Science and Technology 2025; 20 (3) :64-71 URL: http://ethicsjournal.ir/article-1-3411-fa.html
زارع زاده مینا، شاکری محسن، برزرگر بفروئی کاظم، استبرقی مهدیه. اثربخشی آموزش هوش اخلاقی بر تفکر مراقبتی و شفقت به خود دانشآموزان. اخلاق در علوم و فناوری. 1404; 20 (3) :64-71
