زمینه: کشاورزی پایدار بر انجام کشاورزی با کمترین تأثیرات منفی بر محیط زیست، تأکید دارد. از آنجا که کشاورزی یکی از بارزترین دستکاری‌های انسان در طبیعت می‌باشد، جهت‌گیری اخلاقی نیروی انسانی شاغل در این بخش می­تواند یک عامل تعیین‌کننده در رفتار با محیط زیست طبیعی باشد. از این رو، مقاله حاضر به بررسی و سنجش اخلاق زیست محیطی عاملان آموزش به کشاورزان در روستاها یعنی مروجان کشاورزی پرداخته است.

روش: روش تحقیق حاضر، توصیفی از نوع همبستگی است. جمعیت مورد مطالعه شامل: مروجان کشاورزی شاغل به کار در ادارات جهاد کشاورزی استان گلستان به تعداد 88 نفر بود که 71 نفر از آنان به عنوان نمونه و با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. جمع‌آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه انجام گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل از آماره‌های توصیفی به همراه ضریب همبستگی و آزمون تی-استودنت استفاده گردید. اطلاعات بدست آمده با نرم‌افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: اخلاق زیست محیطی مروجان کشاورزی در وضعیت مناسب قابل ارزیابی است. همچنین، اخلاق زیست محیطی آنان مستقل از سن و سابقۀ کار می‌باشد. از بین ابعاد سه‌گانه اخلاق زیست محیطی، خدامحوری، زیست‌بوم محوری و انسان‌محوری به ترتیب، از وزن و اهمیت بیشتری برخوردار هستند.

نتیجه‌گیری: مروجان کشاورزی از زمینۀ اخلاقی مناسب در تبیین رفتار درست با محیط زیست طبیعی برخوردار می‌باشند. با توجه به نبود ارتباط بین انسان محوری با زیست‌بوم محوری و خدا محوری و همچنین، وجود ارتباط مثبت و معنا‌دار بین زیست‌بوم محوری و خدامحوری، تمرکز اصلی در تربیت مروجان کشاورزی می‌باید به جای کاهش باورهای انسان‌محور، بر افزایش باورهای زیست‌بوم محور و خدامحور استوار باشد.