1- دانشجوی دکتری، گروه مدیریت دولتی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران 2- گروه مدیریت دولتی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران. ، morad.r.dizgah@gmail.com 3- گروه مدیریت دولتی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
چکیده: (145 مشاهده)
زمینه: یکی از مباحث بسیار مهم دهه اخیر در جهان، بحث سرمایه انسانی است. هدف از تحقیق مورد نظر طراحی مدل تعالی سرمایۀ انسانی با توجه به مسئولیت اجتماعی و اخلاق حرفه ای در شرایط بحران می باشد. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر نحوه گردآوری داده‌ها جزء پژوهش‌های کیفی و روش اجرا در این تحقیق، روش پدیدارشناختی میباشد. جامعه تحقیق را اساتید حوزه مدیریت و پزشکان، پرستاران اورژانس، سوپروایزر (مترون)، مدیران بیمارستانها و کارشناسان پدافند غیر عامل دانشگاهها تشکیل دادند. روش نمونهگیری در این بخش به صورت هدفمند بود، و 15 نفر با توجه به اشباع نظری انتخاب شدند. ابزار مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و در نهایت داده ها با روش کد گذاری تحلیل شدند. یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که تعالی سرمایه انسانی با توجه به مسئولیت اجتماعی و اخلاق حرفه ای در شرایط بحرانشامل 116 کد اولیه بود که در مجموع با مقوله بندی آنها، 80مقوله (فرعی) برچسب زنی گردید. این 80 مولفه در 15 حوزه دسته بندی شد: (اقدامات استراتژیک، بهبود عملکرد کارکنان، سیاستگذاری مدیران، فرهنگ سازمانی، توسعه خلاقیت و نوآوری، ساختار سازمانی ، قوانین حمایتی و آئین نامه ها، مسئولیت اجتماعی ، اخلاق حرفه ای و ارزش مداری، سرمایه گذاری، فضای رقابتی، اقدامات پشتیبانی از کارکنان، آسیب شناسی و ارزیابی ریسکها، سیاسی و اقتصادی) در ارتباط می باشد. نتیجه گیری: اهمیت دادن به موارد بیان شده منجر به عملکرد موثر تر سرمایۀ انسانی و در نتیجه توسعه بهتر تعالی سرمایه انسانی در شرایط بحران بهتر شد.
Rahmani V, Rezaei Dizgah M, Rezaei Kelidbari H. Designing a Human Capital Excellence Model with Regardto Social Responsibility and Professional Ethics in Crisis Conditions. Ethics in Science and Technology 2025; 20 (1) : 11 URL: http://ethicsjournal.ir/article-1-3338-fa.html
رحمانی وحید، رضایی دیزگاه مراد، رضایی کلیدبری حمیدرضا. طراحی مدل تعالی سرمایۀ انسانی با توجه به مسئولیت اجتماعی و اخلاق حرفه ای در شرایط بحران. اخلاق در علوم و فناوری. 1404; 20 (1) :82-90
