1- 1. دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی، گروه علوم تربیتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران 2- 2. گروه علوم تربیتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران ، b.mohajeran@urmia.ac.ir
چکیده: (696 مشاهده)
زمینه: پیشرفتتحصیلیدانشجویاندانشگاه هاوعواملمرتبطباآن،ازاولویتهایاساسیپژوهش ،درنظام آموزشعالیمی باشد.ازعواملاساسیدرپیشرفتدانشجویان اشتیاق تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی می باشد. بر این اساس هدف پژوهش حاضر تحلیل رابطه جو اخلاقی و اجتماعی کلاس درس با خودکارآمدی تحصیلی با توجه نقش میانجی اشتیاق تحصیلی در بین دانشجویان دانشکده هنرهای زیبا در دانشگاه بابل عراق می باشد. روش: پژوهشحاضرازلحاظهدف،کاربردیوازنظرنحوهگردآوریدادهها،توصیفی - همبستگیاست.جامعۀآماریتحقیق شامل1025 نفر دانشجویان دختر و پسر دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه بابل عراق، بودند که تعداد 280 نفر آنهاازطریقنمونهگیریتصادفی طبقهایانتخابشدند. دادههایموردنیازبااستفادهاز سه پرسشنامۀ استاندارد جو اخلاقی و اجتماعی ، اشتیاق تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی جمعآوری و با استفاده از آزمون آماری مدل معادلات ساختاری به روش حداقل مربعات جزئی (pls) برای فرضیههای پژوهشیتجزیهوتحلیلشدند. یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد که جو اخلاقی و اجتماعی کلاس به میزان 87% بر اشتیاق تحصیلی و به میزان 31% بر خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان مؤثر است. اشتیاق تحصیلی به میزان 61% بر خودکارآمدی تحصیلی تأثیرگذار است. هم چنین جو اخلاقی و اجتماعی کلاس با نقش میانجی اشتیاق تحصیلی بر خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان به میزان 54% تأثیرگذار می باشد. نتیجهگیری:نتیجه تحقیق حاضر نشان داد که در دانشجویان خودکارآمدی متاثر از جو اخلاقی و اجتماعی کلاس درس است این جو با فعال کردن اشتیاق تحصیلی خودکارمدی دانشجویان را تحت تاثیر قرار می دهد.
Sami Qasim Al-Obeidi A, Mohajeran B, Hasani M. Analysis of the Relationship Between the Moral and Social Atmosphere of the Classroom and Academic Self-Efficacy: The Mediating Role of Academic Enthusiasm. Ethics in Science and Technology 2024; 19 :101-108 URL: http://ethicsjournal.ir/article-1-3154-fa.html
قاسم العبیدی علی سامی، مهاجران بهناز، حسنی محمد. تحلیل رابطه جو اخلاقی و اجتماعی کلاس درس با خودکارآمدی تحصیلی : نقش میانجی اشتیاق تحصیلی. اخلاق در علوم و فناوری. 1403; 19 () :101-108