زمینه: ایده توسعه پایدار، به‌طور هم‌زمان«توسعه و بازده اقتصادی» و «رفاه اجتماعی» را به همراه «حفظ پایداری محیط طبیعی و بازیابی منابع سرزمین» تجویز می‌نماید آنچه به‌طور آشکار نتایج پژوهش‌ها و اقدامات در این زمینه را زیر سؤال می‌برد، ناکارمدی آنها در پایدار نمودن محیط زیست انسانی جهت حیاتی درخور و متعالی است. از این روی، ‌‌به‌نظر می‌رسد جهان به تعریف جدیدی از مفهوم توسعه پایدار نیاز دارد که در آن، علاوه‌بر حفظ و ارتقاء جنبه‌های محیطی، اجتماعی و اقتصادی، تعالی اخلاق و فرهنگ انسانی و تکامل روحی او را نیز مورد توجه قرار دهد تا بتوان به چهارچوبی مناسب جهت حیاتی ارزشمندتر و درخور شأن و منزلت مقام انسان به‌عنوان جانشین خالق در زمین دست یافت. این مقاله به بررسی ضرورت و چگونگی ورود مفاهیم اخلاقی و معنوی به مثلث سنتی توسعه پایدار می پردازد و با تحلیل و تجمیع نظرات و مطالعات، مؤلفه‌های این بعد چهارم توسعه پایدار را تبیین می‌نماید.

نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که اهداف نهایی فرایند توسعه پایدار -که به‌عنوان بعد جدید چهارم مطرح می‌شود- به‌جای تأکید براحساس رضایت درونی افراد، باید بر تعالی و کسب خیر معنوی و به منصه ظهور رساندن قابلیت‌های الهی روح انسان متمرکز باشد.گسترش عدالت و خیرخواهی، هم‌دردی و شفقت، احترام به قوانین طبیعی، روشن‌بینی، کسب فضایل اخلاقی و در نهایت تلاش جهت تجلی اسماء الهی در وجود خویش، از اهداف مطرح در این دیدگاه می‌باشند