زمینه: کتاب، جایگاه عرضۀ اندیشه‌های بکر از ژرفای تفکر و احساس است و چون از روح و روان گـوینده در شرایط خاص خود نشأت می‌گیرد در شرایط مشابه بر خواننده، اثر می‌گذارد؛ به مصداق «سخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند». از آغاز، علت تألیف کتاب، راهنمایی و پرورش روح آدمی با هدف حفظ تجارب گذشتگان بوده است؛ آنچه که امروزه بدان «کتاب درمانی» می‌گویند. در فرهنگ قدیم و غنی ایران همواره از کتاب برای درمان مشکلات روحی، ایجاد انگیزه برای مبارزه با سختی‌های زندگی و نیز به‌عنوان وسیله‌ای در جهت رشد اندیشه و خرد بهره برده‌اند؛ چنانکه ماجرای شهرزاد و پادشاه، خردنامۀ اسکندری و نگارش سیاست‌نامه و قابوسنامه از مثال‌ها و مصداق‌های آن است. در این مقاله به بررسی کتاب درمانی در فرهنگ ایران پرداخته شده است.

نتیجه‌گیری: کتاب می‌تواند در پرورش و تعالی اخلاق در جامعۀ امروزی بسیار مؤثر باشد. متون ادب پارسی پر از کتاب‌هایی است که هدف آن رشد اخلاقی است هم در جنبۀ فردی و هم در جنبۀ اجتماعی. ازاین‌رو باید از کتاب به‌عنوان یک منبع ارزشمند در درمان استفاده کرد. کتاب درمانی در دو بخش کتاب درمانی رشدی و کتاب درمانی بالینی قابل بررسی است. تمام کتاب‌های حوزۀ ادبیات تعلیمی، نوعی کتاب درمانی رشدی هستند و از بازنویسی داستان‌های تمثیلی می‌توان به‌عنوان کتاب درمانی بالینی استفاده کرد.