|
زبان و اخلاق ارتباطی در اندیشه مولانا
|
| هادی خانیکی* |
| دانشگاه علامه طباطبایی |
|
|
چکیده: (3257 مشاهده) |
(مقالۀ مروری)
زمینه: «ارتباط» مفهمومی فراتر از ابزارها و سازکارهایی فنّی و زبانی است. بالاترین سطح «ارتباط» از طریق «گفت‌وگو» با «دیالوگ» انجام میگیرد که در آن مفهوم مشترکی توسّط طرفین گفت‌وگو خلق می‌شود. گفت‌وگو در مثنوی فرایندی است که با به‌کارگرفتن رمز، تمثیل، قصه و طنز، تعریف می‌شود. در این فرایند، زبان هم ابزار ارتباطی و هم ضد ارتباطی به حساب می‌آید. ارتباط از نظر مولانا «مخاطب محور» و «چند معنایی» است که با تأکید بر «اخلاق» و فهم فرازبانی و فرامکانی شکل میگیرد. در این تحقیق با انتخاب «تم اندیشهء عرفانی»، مضمون گفت‌وگو در مثنوی با تأکید بر قصّه‌ها، روایت‌ها و مفاهیم زبانی و اخلاقی دنبال شده است. هدف از این مقاله فهم اخلاق و زبان ارتباط و گفت‌وگو در دنیای پر راز و رمز اندیشه مولانا است.
نتیجه‌گیری: در اندیشهء ارتباطی مولانا بافت فرهنگی و اجتماعی بر امکان و یا امتناع ارتباط اثر می‌گذارند، بنابراین «گفت‌وگو» به‌صورت پدیده‌ای فراتر از قیود زبانی و صورتهای ساختاری گاه با «زبان آوری» و گاه «در سکوت» شکل میگیرد. در واقع گفت‌وگو مقوله‌ای «چند معنایی، عارفانه و اخلاقی» است که حصول به آن مستلزم باور و عمل به «اخلاق گفت‌وگوست».
|
|
| واژه‌های کلیدی: ارتباط، گفت‌وگو، دیالوگ، اخلاق گفت‌وگو، زبان عرفانی، مولانا |
|
|
متن کامل [PDF 147 kb]
(1382 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1395/7/19 | پذیرش: 1395/7/19 | انتشار: 1395/7/19
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
