زمینه: در بسیاری از سازمان‎های معاصر، کارکنان از ارایه نظرات و نگرانی‎هایشان در مورد مشکلات سازمان امتناع می‎ورزند. این پدیده جمعی، سکوت سازمانی نامیده می‎شود که ممکن است موجب تأثیرگذاری بر عملکرد مطلوب کارکنان شود. بر همین اساس، این پژوهش در پی آن است تا با بررسی رابطۀ سکوت سازمانی با عملکرد کارکنان، راهکارهایی جهت ارتقاء و بهبود عملکرد کارکنان ارایه دهد.

روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را تمامی کارکنان رده میانی دانشگاه علوم پزشکی مازندران به تعداد 340 نفر تشکیل می‎دهند که از بین آنها، 181 نفر با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به روش تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‎های این تحقیق، از طریق دو پرسشنامه سکوت سازمانی و عملکرد کارکنان جمع‎آوری شد. داده‎ها با استفاده از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی شامل آزمون تی تک نمونه‎ای، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد.

یافته‎ها: یافته‎ها نشان داد که؛ بین دو متغیر سکوت سازمانی و عملکرد کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مازندران رابطۀ منفی و معنادار وجود دارد. همچنین، بین سکوت سازمانی با ابعاد عملکرد سازمانی شامل: وضوح نقش، حمایت سازمانی، انگیزه کارکنان، مشارکت در تصمیم‎گیری، ارزیابی کارکنان و محیط سازمانی رابطۀ منفی و معنادار وجود داشت، اما، در مورد توانایی کارکنان این رابطه معنادار نبود. نتایج حاصل از رگرسیون چندمتغیره نشان داد که؛ از بین ابعاد عملکرد، سه بعد محیط سازمان، مشارکت در تصمیم‎گیری و وضوح نقش قدرت پیش‎بینی سکوت سازمانی را داشتند.

نتیجه‎گیری: یافته‎های تحقیق مشخص کرد که؛ بین سکوت سازمانی و عملکرد کارکنان رابطه ای منفی وجود دارد، به این معنی که با افزایش سکوت، عملکرد کارکنان کاهش می‎یابد و برعکس. بنابراین، مدیران بایستی با این موضوع به گونه‎ای آگاهانه برخورد کنند که رفتار و نحوه مدیریت آنها باعث ایجاد جو سکوت و متعاقب آن کاهش عملکرد کارکنان نگردد.