زمینه: اعتماد بین­فردی یکی از گونه­های اعتماد در سازمان است که نبود یا کمبود آن در سازمان می­تواند پیامدهایی منفی را به دنبال داشته باشد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی پیامدهای اعتماد بین­فردی در سازمان و پویایی­های آنها انجام شده است.

روش: روش انجام این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری تمامی کارکنان سازمان­های دولتی دزفول است. نمونه آماری 365 نفری به طور تصادفی انتخاب شد. ابزار پژوهش پرسشنامۀ پژوهشگر ساخته بود و برای بررسی فرضیه‌های پژوهش، نخست مدل‌های اندازه‌گیری برآورد و آزمون شدند و سپس، برازش داده‌ها به مدل‌های معادله ساختاری انجام شد.

یافته­ ها: معلوم شد در سطح اطمینان 95 درصد، نخست مسیر اعتماد بین­فردی عمودی به رفتارهای نوآور، هویت­یابی سازمانی و تعلق خاطر کاری، به طور مستقیم و به رضایت شغلی و تعهد سازمانی به طور غیرمستقیم و مثبت معنی­دار است. دوم اینکه اعتماد بین­فردی افقی به طور مستقیم با رضایت شغلی و تعلق خاطر کاری، و به طور غیرمستقیم با تعهد سازمانی پیوند مثبت معنی­داری دارد. سوم اینکه علی­رغم رابطه مستقیم تعهد سازمانی با رفتارهای شهروندی سازمانی، پیوند اعتماد بین­فردی عمودی با این رفتارها معنادار نیست. همچنین بین اعتماد بین­فردی افقی و عمودی رابطه مثبت معناداری برقرار است.

نتیجه­ گیری: انتظار می­رود با تقویت پیشایندهای هر یک از اعتمادهای بین‌فردی افقی یا عمودی، هر دو گونه بهبود یابند و پیامدهای مثبت مستقیم و غیرمستقیم رفتار سازمانی آنها (رضایت شغلی، تعلق خاطرکاری، تعهد سازمانی، هویت‌یابی سازمانی و رفتارهای نوآور) امیدوارانه­تر حاصل شوند.